One week down, seven weeks to go. Ons Italiëavontuur begon precies een week geleden. De sleutel van ons huis in Amsterdam overgedragen, de sleutel van ons nieuwe huis nog niet ontvangen en dus officieel twee maanden zonder vaste woon- of verblijfplaats. Die twee maanden brengen we door in Italië. Beetje werken met een laptop op schoot in de schaduw, maar vooral veel met onze billen in de zon. Wijntjes drinken, zwemmen met de kleine lieveling, toekomstdromen uitstippelen, nog meer wijntjes drinken, spaghetti eten en stapels boeken en tijdschriften lezen. Het had slechter gekund.
Vorige week zondag vetrokken we met onze Volkswagenbus tot het dak volgeladen richting de Bloemenriviera. Week één van onze trip stond hier gepland, dichtbij de wonderschone Cinque Terre.
De eerste twee dagen waren even wennen. Gaan we dit echt acht weken doen? Zitten we echt 56 dagen op de camping, waar we de tijd aan onszelf hebben met nauwelijks tot geen verplichtingen? Maar na twee dagen hadden al onze spullen een vaste plek in de bus of in de tent, kenden we de route naar de supermarkt en constateerden we dat we al gewend waren aan deze manier van leven. Want wat heb je weinig nodig als je elkaar en de zon hebt.
Zeven dagen afgestreept. Waarin me meerdere keren per dag duidelijk werd waarom we Italië hadden gekozen als onze bestemming voor deze 2 maanden. Want man man, wat is dit land heerlijk. Hieronder – wat mij betreft – de zeven voornaamste redenen waarom ik nog lang niet naar huis wil.
1. Dichtbij en toch ver weg
Google Maps liet me weten dat de reis naar camping 1 precies 1250 kilometer zou zijn. Best een eindje met een bus waarvan het stuur begint te trillen als je harder dan 110 kilometer per uur rijdt en met een dochter van net 2. Maar we splitsten de reis op in 2 delen – met een overnachting in Basel in een appartement wat 2x zo groot was als ons appartement in Amsterdam; konden we vast wennen aan een beetje ruimte;) – en ruim 600 kilometer op een dag is zelfs voor ons heel goed te doen.
2. Ciao bella
Nog geen uur op de camping en dochterlief en ik waren al vijf keer aangesproken met ‘Ciao bella’. En dat klinkt zoveel romantischer als ‘Morguh mevrouwtje!’, zelfs uit de mond van een 70-jarig, veel te bruin Italiaans mannetje in een kleine, gele speedo.
3. Lekker laat eten
Eerder deze week liep ik om 23.00 uur richting het toiletgebouw om mijn tanden te poetsen. De eigenaar van de camping (die van ‘Ciao bella’) dekte net buiten de tafel om aan zijn avondeten te beginnen. Om elf uur dus. Ik houd ervan. De Italianen nemen alle tijd voor avondeten en schuiven vaak pas aan als het donker wordt.
4. Wijn bij de lunch
Nog zo’n fijne gewoonte is de witte wijn bij de lunch. Niet alleen op het terras, maar ook op de eigen veranda schromen de Italianen niet een flesje wijn te ontkurken nog voor de klok twee uur slaat.
5. Slaap maar raak
Om tien uur ’s avonds klinken de kinderstemmetjes nog over de camping. Vroeg naar bed komt op Italiaanse campings haast niet voor. Lena vindt het heerlijk dat de dag zo lang duurt. En dat ze om acht uur ’s avonds nog kan besluiten haar zwembadje vol te gooien met water. De dag duurt nog eeuwen! Uiteraard alleen als we in de middag ook een paar uurtjes geslapen hebben. Heel vervelend 😉
6. Als in een boek
Deze week treinden we langs de Cinque Terre route. Treinen vertrekken te laat en zijn bomvol, maar dit ben je acuut vergeten zodra je uitstapt bij één van de vijf schilderachtige stadjes aan deze bekende route. Alsof je in een prentenboek rondloopt. Gekleurde huisjes, smalle straatjes, knusse terrasjes en winkeltjes met de meest heerlijke producten. De zee glinstert aan het einde van ieder straatje. Typisch Italiaans!
7. Quality Time
Het feit dat we momenteel geen huis hebben is niet de reden dat we twee maanden in Italië zijn. Het idee ontstond ruim 2,5 jaar geleden. Ik was zwanger van Lena en manlief en ik sliepen een weekend in onze Volkswagenbus op een camping bij Deventer. Niet extreem rock and roll, dat geef ik toe, maar het deed ons wel beseffen dat precies dát was wat we zo fijn vonden. Back to basic op de camping. Weinig spullen, weinig verplichtingen, heel veel tijd. Tijd om te praten, om gewoon rond te kijken, om te lezen en te schrijven, om uitgebreid te koken en te eten. Wat leek het ons fijn om dit een paar maanden te doen met ons kindje erbij. Quality time met z’n drieën. Tot rust komen kan op meer plekken in Europa (of daar buiten). Maar voor ons is Italië op dit moment de ideale plek. Het lijkt wel of ze het ‘rustig aan doen’ hier ontdekt hebben. Want hoewel hun temperamentvolle manier van spreken anders doet vermoeden, nemen de Italianen ook echt de tijd voor dingen. Om half negen ’s ochtends vertrekken de eerste campinggasten richting het strand. Kromme ruggetjes die uren genieten van de zon, op hun ligbed. ’s Middags zitten de terrassen vol met Italianen die uitgebreid de tijd nemen voor hun lunch. En om twaalf uur ’s nachts klinken de glazen nog steeds volop op de veranda’s. Families nemen hier overduidelijk tijd voor elkaar en tijd om te genieten. En daar proosten wij op!
