Ik zie hem nog zitten. Op zijn bankje in de volkstuin. Achterin, stiekem een sigaretje rokend. Hij kende iedereen daar en maakte dan ook met iedereen een praatje. Meestal wist hij het beter. Er bleef gelukkig ook nog een beetje tijd over om te tuinieren. Met zijn kromme rug tussen de aardappels. Niet bang voor vieze vingers. Zakken vol groenten, eerlijk verdeeld in 4 porties: één voor hem en oma, en voor elk van zijn drie dochters één. Maar het ging hem vooral om de bloemen. Grote bossen, wilde bloemen. De leeuwenbekjes waren bij mij favoriet. Was het om de grappige naam, of omdat mijn opa ook zo van ze hield? Mijn opa… al heel wat jaartjes niet meer bij ons. Althans, niet in levende lijve, in gedachten nog zo vaak. Ik had hem nog graag mee willen nemen naar de volkstuintjes voor ons huis. Hij had zijn plekje hier snel gevonden. Nu scharrelt er een nieuwe generatie rond in het tuintje. Mijn dochter ♥. Ook zo gek op bloemen. Erfelijk bepaald misschien?
