Voor mij is er weinig zo inspirerend als de start van een nieuw kalenderjaar. Nieuwe rondes, nieuwe kansen. Lege bladzijdes in mijn agenda en een hoofd vol met ideeën, ambities en dromen. In 2015 zegde ik mijn baan op. De hoofdreden? Ik wilde zoveel mogelijk tijd met mijn dochter doorbrengen. En niet alleen in het weekend of na mijn werk, maar NU. Op de momenten die ik zelf kies, wanneer ik hier zelf het meeste behoefte aan heb. En dus moest werk verschuiven naar de momenten waarop zij slaapt of wanneer manlief thuis is of opa en oma komen oppassen.
Een hele bewuste keuze, die ik maakte met heel mijn hart. Maar ook een keuze die voor onzekerheid zorgde. Geen vast salaris meer, geen vakantiedagen. Aan het eind van 2015, tijdens de donkere dagen voor kerst, kwam dit besef ineens weer als een donkere wolk binnen. Hellup! Was mijn baan opzeggen wel zo’n goed besluit? Want wat als ik nu minder geld verdien? Of als ik zelfs tijdelijk helemaal geen werk heb? Maar het nieuwe jaar was nog nauwelijks ingeluid, of de donkere wolken maakten plaats voor licht. Want wat lag de wereld ineens voor me open. Zoveel dagen, weken en maanden om te besteden samen met mijn dochter. Haar eerste woordjes, haar enthousiasme over een eendje in het water, de chocopasta in haar haren, met zwembandjes voor het eerst zelf het water in, haar tranen op mijn schouder. Alleen maar kansen. Kansen op geluk en nieuwe ervaringen met haar, maar ook kansen voor mijzelf. Als moeder én als vrouw.
Ik besloot op 1 januari dat er niet zo veel meer moest. Ik moet niet per se een perfecte moeder zijn. Ik moet niet per se werken aan een zogenaamde carrière. Ik moet niet per se een topsalaris verdienen. Ik moet niet per se ingaan op alle verzoeken voor feestjes of afspraken. Ik bekijk per dag wat die me brengt. Ik geniet van het moment. En wat wil het geluk? Er is iemand in mijn omgeving, die – juist door de keus mijn baan op te zeggen – heel veel bij me is, en die als geen ander weet wat leven in het moment is. Mijn kleine, mindful meisje van 1,5 jaar…
Mindfulness: we worden er steeds vaker mee om de oren geslagen. Door boeken, (online) artikelen, seminars, workshops en andersoortige trainingen. Dat het aanbod zo groot is verbaast me niets. Om me heen ervaar ik dat steeds meer vrouwen – en vooral moeders – druk zijn en hierdoor juist niet in het moment leven. Deze week had ik een prachtig gesprek met mijn vriendin. Ze geniet intens van haar dochter, maar uitte ook haar zorgen. Haar meisje ontwikkelt zich ‘anders’ dan andere kindjes en dit maakt haar bezorgd. Bezorgd om wat de toekomst brengt, om wat de omgeving vindt. Vragen over wat wel – of juist niet – te doen. Aandacht voor wat minder goed gaat, maar vooral ook voor wat wel goed lukt. Al pratende kwamen we tot de conclusie dat mijn vriendin veel bezig is met de toekomst. Met hoe dingen eventueel gaan lopen, over een week, een maand of over een jaar. En al is het soms goed om vooruit te denken en te plannen, daar tegenover moeten wel momenten staan in het nu. Genieten van wat nu goed gaat. Van een dochter die goed in haar vel zit en die geniet van het moment. Tegelijkertijd vertrouwen hebben in de toekomst en deze op ons af laten komen.
Advies geven aan een ander is makkelijker dan advies geven aan jezelf, zo blijkt. Want terwijl ik haar op het hart drukte dat leven in het nu de dingen misschien makkelijker en luchtiger maakt, stap ik zelf ook regelmatig in de valkuil die ‘wat als….’ heet. Wat als er straks geen werk voor me is? Wat als mijn dochter zich minder vrolijk voelt als nu? Wat als… Misschien brengt het moederschap deze gevoelens automatisch met zich mee. Ik merk dat veel bevriende moeders deze emoties herkennen. We lijken allemaal bezig met de toekomst, om zo voorbereid te zijn op eventuele tegenslagen. Maar waarom eigenlijk?
Het heeft er vast mee te maken dat het moederschap een pittige job is. Eentje die we vervullen met bakken liefde en net zo veel geluk, maar ook één die veel tijd kost. Niet alleen vraagt je kindje gedurende de dag veel aandacht, er is er ook nog een huishouden, een partner, een baan en een sociaal leven. Daarbij merk ik bij mezelf en bij veel andere moeders dat hoofd vol gedachten. Wat brengt de toekomst? Wat moet ik nu en later doen om mijn kind gelukkig te maken? Ontwikkelt hij of zij zich zoals het hoort? Zit hij of zij lekker in zijn vel? Is er voldoende geld, ruimte en aandacht voor een onbezorgd leven?
Voor mij is het antwoord op al deze vragen in 2016 simpel: mindful moeder zijn. Leven in het nu. Want nu gaat het goed. Mijn dochter is vrolijk, doet gek, geniet, vertrouwt, groeit en ontspant. En ik doe met haar mee. Met een open blik de toekomst in. Vol vertrouwen dat die mooie dingen brengt. En zo niet, dan zien we dat ter plekke wel weer. Dan is er wel weer een goede raad, een antwoord of een andere weg om in te slaan.
