“Hier wonen wij!” Lena vertelt het vol trots aan iedereen die langs loopt, terwijl ze wijst naar ons plekje op de camping. Een groene Volkswagenbus, een voortent, er omheen ons inmiddels vertrouwde zooitje ongeregeld: kleed met speelgoed, fietsen (zonder versnelling, dus totaal zinloos in dit heuvelachtige gedeelte van Italië – maar dat terzijde), emmers en jerrycans met water, een wasrek met zwemkleding, tafeltje, stoeltjes, kinderstoel, Nijntjestoel (van objecten om op te relaxen heb je er nooit genoeg), verdwaald flesje zonnebrandcrème, afwasteil, lege flessen wijn. We rijden elke 5 tot 7 dagen naar een andere camping, maar steeds voelt het voor Lena aan als ons huis. Ook al zijn we er pas een halve dag.
Voor ons voelt het eigenlijk niet anders. De titel ‘ons huis’ heeft de bus nog niet gekregen, maar thuis voelen doen we ons hier inmiddels wel. Nieuwe campings, plekken en steden voelen vanaf de eerste minuut vertrouwd. Alsof we zelf flexibeler zijn geworden, door het leventje dat we deze weken kunnen leiden.
Afgelopen week genoten we van Siena. Ook weer een stad om in te verdrinken. Waar we rondslenterden door Middeleeuwse, smalle straatjes. Waar ijs nog lekkerder smaakt dan ergens anders in Italië (en dus zonder gene langs Lena’s handen, armen, kin en kleding mag lopen), waar de stenen op het mooie plein ’s avonds om tien uur nog warm aanvoelen onder je billen en waar aan datzelfde plein een klein biertje zeven euro kost, maar door de hele entourage zo lekker smaakt dat je er gerust het dubbele voor had betaald. Omdat momenten als deze – met Peter, Lena én met een bezoek van mijn ouders – onbetaalbaar zijn.
Maar Siena was meer. Siena was ook de plek waar Lena haar eerste, kortstondige liefde beleefde. Terwijl wij de veel te dure rekening betaalden – omdat drie euro servicekosten per pizza daar op dat plein kennelijk heel gebruikelijk zijn – loopt onze dochter in de armen van de kleine, Deense prins Samuel. Ruim een half jaar ouder (en dat is veel als je twee bent) en voorzien van een arsenaal aan autootjes én het ritmegevoel van een klein, houten trekpopje. Lena was verkocht. Hand in hand renden ze het plein over, spetterden ze elkaar nat met water en dansten ze op de muziek van de fanfare die het Italiaanse droomtafereel compleet maakte . Bij het afscheid een echte kus.
Het afscheid van Siena betekende ook het afscheid van Toscane. Afgelopen zondag reden we Umbrië in. Het regiobord amper gepasseerd en de uitzichten zijn meteen groener. Weer een nieuw stukje Italië, waar we ons de komende weken mogen vermaken en verwonderen. Waar het ook weer ruim dertig graden is, waar ook geen camping te vinden is waar geen Nederlanders zijn, waar de wijn ook lekkerder smaakt dan in Nederland en waar we onszelf ook iedere dag even knijpen, om deze tijd met z’n drieën vooral niet als vanzelfsprekend te gaan zien. Dichtbij Perugia, aan het Lago Trasimeno wonen we de komende vijf dagen. Onze kortste woonplaats ooit, maar wederom een klein stukje ‘thuis’.
