Bijna acht uur. Langzaam ontwaakt de camping. Het geluid van opengaande ritsen, gescharrel in tentjes, de eerste kinderstemmetjes. De zon schijnt al volop, een klein briesje. De geur van lavendel. Steeds als ik naar het toiletgebouw loop haal ik m’n hand langs de paarsblauwe bloemetjes…. even ruiken. Ik kijk uit over de bergen, erg groen voor Italiaanse begrippen. Het uitzicht is de klim van 500 meter meer dan waard. Onze oude Volkswagenbus sputterde wat tegen, maar als beloning kreeg ze een plekje helemaal bovenaan op de camping, met het beste uitzicht:)
Wat mij betreft hebben we ‘m gevonden. Zo’n plekje waar ik helemaal in mijn element ben. Precies zoals ik het me had voorgesteld. Een kleine terrassencamping vol met sfeervolle, schaduwrijke plekken. Eigenaren die je enthousiast welkom heten, de geur van knoflook, wijnproeverijen, een terras waar iedere avond gezellig geborreld wordt. Hier richten kampeerders hun plekje in alsof het hun eigen, kleine festival is: strengen met vrolijke lichtbolletjes, een tafel vol met kaarsjes, potjes met basilicumplantjes, kleurrijke tafelkleedjes.
Pian d’Amora: zo heet dit kleine paradijsje. We blijven hier een week, maar als ik hier anderhalve maand moest verblijven was ik ook blij geweest. Omdat het zo’n relaxed plekje is, knus, warm en groen. ’s Ochtends lopen we het Middeleeuwse stadje Correglia di Antiminelli in, voor een paar boodschappen en een cappuccino van één euro twintig (koffie wordt hier echt gezien als eerste levensbehoefte en kost dus bijna niets). Overdag wandelen we naar het nog hoger gelegen zoutwaterzwembad, voor een frisse duik, een adembenemend uitzicht en een ijsje of een koud blikje bier.
Gisteren reden we voor een paar uurtjes weg van ons knusse ‘festivalterrein’, voor een bezoek aan Lucca. Ook dit is mijn plek. Het liefst ben ik er tussen de middag. De zon is dan op zijn warmst, maar de winkels zijn dicht. Hierdoor is er alleen maar oog voor de mooie pleintjes, de gekleurde huizen, de intieme terrasjes en de fonteintjes vol water. Over Lucca lijkt wel een filter te liggen, een filter van licht oranje, zalmroze en crèmekleurige tinten. Het geeft mij het ultieme Italiëgevoel.
Na een paar uur weer terug naar ons plekje op de ‘liefdesgrond’ (Pian d’Amora). Waar ik ‘geroepen’ wordt door een koud glas witte wijn. En Lena door één van de vele kindjes op de camping. Lena is net twee, maar hier op de camping voelt ze zich minstens 4: ze mag meehobbelen met de grote kindjes van 4, 5 en 6. In Nederland hebben deze kindjes vast geen oog voor ‘die kleintjes’, maar op de camping doet iedereen mee. Hier mag alles en is iedereen blij.
Dinsdag nemen we afscheid van Pian d’Amora, om er hopelijk nog eens terug te keren. Over een paar weken parkeren we onze bus op Luna del Monte. Een camping van dezelfde eigenaren, dus hopelijk met een soortgelijke sfeer. Ze zoeken nog twee mensen die deze tweede camping volgend jaar willen managen. Hmmm, daar beging iets te kriebelen….
