Ja, nu komt er toch zo’n melodramatisch stukje van een reizigster die niet wil stoppen met reizen. Die eigenlijk nog geen afscheid wil nemen van Italië, van die bijzondere reis met z’n drietjes. Die simpelweg geen genoeg kan krijgen van het samen niks doen, van pizza’s met dunne bodems, van koele witte wijn, van het continue geklets van haar dochter, van zand tussen de lakens, van dertig graden Celsius, van Italiaanse klanken uit de speakers en de monden. Die zich zelfs niet meer irriteert aan gaten in de grond in plaats van toiletpotten, aan buren die te hard praten, aan voeten die haast niet schoon te krijgen zijn, aan koude douches of aan ijsjes die lekken tot aan je elleboog. Want dit verblijf in Italië mag eeuwig duren, met alles erop en eraan.
Maar die reizigster beseft ook dat weemoed niet op z’n plek is. Dat er eigenlijk alleen maar ruimte mag zijn voor dankbaarheid. Want wie kan er nu ruim 50 dagen cruisen door Italië in een bus met het beste gezelschap van de wereld? Waar het avontuur begon aan de Cinque Terre: helderblauwe zee, gekleurde huisjes tegen steile bergwanden en de eerste bruine kleur op onze huid. Toen door naar Toscane: waar Florence, Lucca en Siena ons begroeten en wij hen in ons hart sloten. Om door te kunnen rijden naar Umbrië, waar de bergen groener werden, de hoge temperaturen steeds vanzelfsprekender en rust in ons lijf een gegeven was. En het mooie Le Marche als afsluiter. De lappendeken die perfect was voor de laatste weken van ons verblijf in Bella Italia.
Wat hebben we genoten, wat was het mooi en lief. Die acht weken mogen dan voorbij zijn, de herinneringen – hoe cliché ook – zijn voor eeuwig.
